Açıklama

Şiirin en yüce değeri tanıklık değilse nedir?

Savaşlar, salgınlar, yıkımlar, yangınlar ve trajedi… Mustafa Köz, yırtıcı bir hayvan gibi uluyan bu yaralı boşlukta çağ ağrısına yeniden bakıyor. Sözcüklerinde ışıldayan kan ve tohum, çamur ve zümrüt, pas ve gündoğumu, karanlığı gizlendiği yerden söküp almak için. Yeryüzünün sırlı levhasına kazınsın ve unutulmasın diye bizi de şiirin tanıklığına çağırıyor şair. Sadece bunun için…

(…) Göreceğiz elbet zambak tomurcuğunda yeşeren çiyi

gün ışığının kabuğundaki ilk ürpertiyi

göreceğiz linyitin, safranın, çeliğin, tuzun terleyen alnını

göndere çekilmiş bayrağını kıvancın ve buğdayın

bağ bozumunun üzüme, şaraba bağışladığı gizi

yelken açmış ak gemiyi ölümsüz İthaka’ya

göreceğiz tomruk yarası gibi kararan gecenin döneceği şafağı

parladığını küçük bozkır güneşleri gibi gözlerimizin (…)

Mustafa Köz